Heading for Honduras

Op naar Honduras! Althans, dat is waar we de afgelopen maanden – voornamelijk in ons hoofd, maar ook in de praktijk – mee bezig zijn geweest. Toen we afgelopen jaar door wat kleine straatjes van Beijing struinden, op zoek naar wat lokaal vertier, vielen plots de puzzelstukjes op z’n plek. We hadden eerder al besloten – en op het werk geregeld – dat we voor 6 maanden door Latijns- en Zuid-Amerika wilden gaan reizen. “Weet je welke organisatie actief is in Latijns-Amerika?”, zei ik tegen Laurine, “WereldOuders! Kunnen we niet voor hen aan de slag gaan?”. Laurine reageerde direct enthousiast en het beginsel van onze toekomstdroom was geboren.

In die periode die volgde hebben we contact gelegd met Margreet van WereldOuders. Ik kende haar nog vanuit mijn stageperiode en kon mij nog herinneren dat ik zo’n 8 jaar geleden tegen haar had gezegd “I’ll be back”, alleen dan met wat minder drama. Ik kon mijn opmerking herinneren en is mij altijd bij gebleven. WereldOuders bracht ons in contact met hun moederorganisatie NPH (Nuestros Pequeños Hermanos) bij wie we in januari 2020 gesolliciteerd hebben. De familiehuizen in Latijns-Amerika zijn van NPH, WereldOuders werft vanuit Nederland fondsen voor NPH.

Gedurende de sollicitatieperiode vingen we signalen op dat men bij NPH enthousiast was over onze sollicatie. Voor mij had de psycholoog wat aanvullende vragen (“Uiteraard” zullen enkelen denken) en Laurine was in een keer met vlag en wimpel geslaagd. Dit gaf de burger moed. Phase 1 completed!

Het een en ander zette de burgers te denken over wat ze hadden. Drie jaar geleden hebben Laurine en ik een mooi huis gekocht in een vrij nieuwe wijk. Telefonisch contact met de hypotheekverstrekker wees uit dat verhuur niet was toegestaan. Het huis leeg achter laten was voor ons echter financieel niet haalbaar. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat we ons huis in de verkoop gedaan hebben en de markt was ons dermate goed gezind dat ons huis binnen een week verkocht was. Phase 2 completed!

Enkele weken na de verkoop van ons huis kregen we vanuit WereldOuders het bericht dat we vanuit twee landen een aanbod hadden ontvangen: Bolivia en Honduras! Hiermee waren we verguld, maar toen begon ons hoofdpijndossier pas. Wat doe je? Wat kies je? Waarom? Wat betreft de aangeboden functies zat er nauwelijks verschil; Laurine als docent Engels en ik als Projectcoördinator. Wat volgde waren weken waarin we veel met elkaar gesproken hebben (doen we an sich al wel). Bolivia had vanaf het begin onze voorkeur, Honduras stond niet bij ons op de radar. Bolivia is een relatief veilig land (op wat politieke strubbelingen na), Honduras zeker niet. Bolivia is een kleinschaliger programma, Honduras een stuk groter. In die zin kan je zeggen dat voor ons bijna vast stond om naar Bolivia te gaan. Tot de twijfel toe sloeg. Argh!

Denken, praten, twijfelen en nog meer denken – en daarnaast nog werken. Daar bestonden onze dagen vervolgens uit. Praten met elkaar, praten met vrijwilligers van NPH in Honduras en Bolivia, praten met (schoon)ouders. Tot het moment dat we besloten de knoop door te hakken: we gaan naar Honduras! De beste keuze? Geen idee. Maar wel een keuze die veel rust geeft. Ken je dat gevoel, dat er ineens iets van je af kan vallen? Dat het rust geeft? Ja, dat gevoel. De toekomst zal natuurlijk het een en ander uitwijzen, maar Laurine en ik zijn er van overtuigd dat we in Honduras op onze plek zullen zijn. De plek waar we onze talenten in mogen zetten! Mission (so far) accomplished!

Ondertussen was de wereld niet gestopt met draaien en woedt er inmiddels een pandemie over de globe: Covid-19. Dit heeft voor ons nu de plannen enigszins door de war geschopt. Waar we aanvankelijk op 14 september zouden vertrekken naar Mexico om eerst een klein poosje te gaan reizen, is deze vlucht geannuleerd. Geen vertrek dus meer op 14 september. Wanneer we wel gaan is tot op heden nog onduidelijk. Duidelijk is in ieder geval dat we tot november dit jaar nog in Nederland zijn, dat gaan we uiteindelijk maand voor maand bekijken. Onze wens is om in december dit jaar in Guatemala een taalschool te volgen om onze Spaanse taalvaardigheden te verbeteren.

Wat de toekomst ons gaat brengen brengen is nog de vraag. Als je het mij op de man af zou vragen, zou ik zeggen: “Wij zitten in januari 2021 in Honduras, geen pandemie die ons tegen kan houden!”. Toch kan ik dit helaas niet met zoveel zekerheid zeggen. Toch laten we ons niet uit het veld slaan, laten we ons niet van onze droom afleiden en kunnen we alsnog met veel zekerheid zeggen:

“Op naar Honduras!”