Riqueza

Daar zitten we dan, nog steeds in Guatemala. Waar we eigenlijk afgelopen weekend in Honduras zouden starten is dat 2 weken uitgesteld, omdat het andere vrijwilligers niet lukt om op tijd tickets naar Honduras te regelen. De Covid crisis en mutaties maken het niet gemakkelijker om te vertrekken én gangbare tickets te krijgen. En om toch gezamenlijk met alle vrijwilligers tegelijk te starten is alles 2 weken opgeschoven. Het laatste weekend van januari zijn we als het goed is allemaal samen en kunnen we starten. Éindelijk! Het was even schakelen toen we hoorden dat we nog 2 weken langer hadden om te vullen. Het liefst hadden we gelijk de bus gepakt en waren we de grens overgegaan, we wachten al een lange tijd om in Honduras te beginnen. Nogmaals een lesje geduld dus.

Gelukkig hadden we onze vervolgreis nog niet volledig uitgestippeld en bood extra tijd ons wel meer gelegenheid meer van Guatemala te zien dan we in eerste instantie hadden gedacht. Na het verblijf bij het gastgezin in San Pedro, vertrokken we naar Antigua, een koloniale stad en voormalige hoofdstad van Guatemala. De stad wordt omringd door actieve en slapende vulkanen, dus het beklimmen van de Acatenango, één van de vulkanen, konden we niet afslaan. En gelukkig hebben we dat ook niet gedaan, want wát een ervaring was dat! Bepakt en bezakt met thermokleding, voldoende eten en drinken, stokken (Laurine toch wat sceptisch: “moeten we die wel echt mee, we hebben de tassen al vol?”), statief, camera, extra accu’s en meer begonnen we vol goede moed op 2200 m hoogte aan de klim. Dat varkentje gingen we wel even wassen, een paar uur omhoog, en het was ‘maar’ 6 km, dat kunnen we wel, toch? Nou… dag viel toch wel wat tegen. Want wanneer je ruim 1,5 km klimt in 6 km en eindigt op een hoogte van ruim 3700 m houd je er even geen rekening mee dat er flink steile stukken te beklimmen zijn én de lucht best ijl is. Tel daar nog mul zand en oneffen paden bij en je staat garant voor een conditietest die niet te vergelijken is met de ouderwetse piepjestest. Ja, de stokken waren tòch wel handig. Een flinke klim dus, waarbij we ook stukken door de wolken liepen en daardoor geen idee hadden hoe hoog we precies zaten. Eenmaal boven bij het basecamp hadden we nog geen uitzicht door de wolken, maar die trokken na een tijdje weg waardoor we vervolgens pas goed zagen hoe hoog we zaten en hoe indrukwekkend de omgeving was. Want op ruim een kilometer afstand zagen we Fuego (wat ‘vuur’ betekent), een actieve vulkaan die eens in het kwartier van zich laat horen. Nog nooit zagen we zo’n indrukwekkend natuurverschijnsel. Na een paar kleine erupties konden we een grote verwachten waarbij het lava de lucht in wordt gespoten met een donderend geluid als de donder met enorme rookpluim tot gevolg. Uiteindelijk leidde dit tot het meest toffe vuurwerk dat we ooit hebben gezien, magisch! Die avond hielden we ons warm met sterke drank, een kampvuur en kregen we geen genoeg van Fuego, die zijn naam eer aan deed.

De volgende ochtend vroeg stonden we om 4.00 uur weer klaar om verder omhoog te klimmen voor de zonsopgang. We vonden een mooie plek waar we uitzicht hadden op de Agua, een andere maar slapende vulkaan, en waarachter de zon opkwam. Niet alleen gisteren, maar ook vandaag treffen we het met de weersomstandigheden. Het is kraakhelder en we krijgen een prachtige kijk op de omgeving. Guatemala City, meerdere vulkanen en zelfs de oceaan is te zien. Puur genieten deze schepping! En toen weer terug naar beneden. Bak koffie erin en gaan. In 4 uur omhoog, staat gelijk aan ruim 2 uur naar beneden. Waar naar beneden gaan vaak gemakkelijker is, kom je daar hier snel van terug, want mul zand en steile stukken weet je nog? Zigzaggend en glijdend lopen we de vulkaan af. Hoe pittig de tocht soms ook was, het uitzicht maakte alles dubbel en dwars goed. Op deze ervaring kunnen we nog nog wel een tijdje teren.

Maar goed een week langer in Antigua, wat ga je dan doen in een stad? We besloten het aangename met het nuttige te verenigen en meldden ons aan bij een taalschool voor nog een weekje les. Opnieuw de schoolbanken in, het verschil leren tussen por en para, gesprekken aanknopen in het Spaans en de grammatica nog maar weer eens onder de loep te nemen. Inmiddels redden we ons best goed met de taal en was deze week meer een opfrisser dan dat we echt veel nieuwe dingen leerden. En ook kwam aan deze week een einde en namen we afscheid van onze meastras Ana en Angela. Tussendoor maken we praatjes met locals, lopen we door de stad, bezoeken we verschillende markten en gaan we de bergen in, waarbij we op de terugweg mee mogen rijden achter in de truck met een Guatamalaanse familie. Dat is gezellig! En omdat we extra tijd hebben in Guatemala boeken we een nachtbus naar Flores in noorden, vlak bij Mexico waar we het regenwoud in zullen gaan. Mooie plannen in het verschiet.

Ondanks dat het even schakelen was dat we nog niet naar Honduras gaan, blijft het reizen een favoriete bezigheid. Maar het geeft ook een ontzettend dubbel gevoel. In onze rijkdom kunnen we bijna alles wat we willen, maar dat is voor de mensen hier absoluut niet ter sprake. Men is dankbaar en blij dat alles weer open is, er weer gewerkt kan worden zodat het wat lichter wordt aan het einde van de tunnel. Maar de gevolgen van de crisis zie je hier letterlijk terug op straat, waar veel mensen wonen en waar kinderen spullen verkopen in plaats van naar school gaan. En op het moment van schrijven bereikt ons het nieuws dat een enorme stroom van migranten Honduras lopend heeft verlaten en op weg is, door Guatemala en Mexico, naar Amerika met hoop op een betere toekomst. En dat doet ons maar weer realiseren dat het leven in dit deel van de wereld ontzettend moeilijk moet zijn geworden voor de mensen hier. We hopen ontzettend dat het tij keert en hopen dat we in Honduras en klein steentje kunnen bijdragen aan een betere toekomst.