Still going strong

En voor we het weten zijn we weer een paar weken verder. Door het ritme op de ranch, het werk en de tijd in de hogars vergeten we bijna dat we ook nog een blog hebben. En gelukkig dat we die hebben, want de ranch staat niet stil en ons werk hier ook niet. Inmiddels hebben we samen het paasfeest gevierd en zijn we met zowel de jongens als de meiden op weg geweest voor een uitje. Tijd om jullie op de hoogte te brengen!

Het werk krijgt meer vorm en we komen er meer en meer in. Gerben heeft al verschillende ideeën geuit op kantoor en is begonnen om bijvoorbeeld Prince2 te implementeren binnen heel NPH zodat de projecten beter georganiseerd kunnen worden. Op school is Laurine druk met alle groepen kinderen om hen Engels te leren of dit bij te spijkeren. Binnen de jongere groepen wordt een volledig curriculum geschreven en uitgevoerd en bij de hogere groepen werkt ze samen met de andere docent Engels en staat het spreken en luisteren in hun werk samen centraal. Engels is niet de meest makkelijke taal voor de kinderen om te leren, voornamelijk dat de uitspraak de nodige uitdagingen voor hen meebrengt. Maar dat levert ook weer grappige situaties op. Een welbekende Spaanse uitspraak is dat als iemand wat druk of vreemd doet diegene “loco loco” is. Maar het is natuurlijk nog leuker om te horen hoe dat in een andere taal gezegd wordt. Crazy uit het Engels kennen ze wel, maar “koekkoek” uit het Nederlands was nieuw en super interessant. Echter een combinatie van de verschillende talen is niet voor iedereen weggelegd. Want toen de aangeleerde zin “I like to…” aangevuld moest worden met waar je van houdt, werd het “I like to cook” per ongeluk omgezet in, je raadt het al, “I like to koekkoek”. Ach, we rekenen het goed. Plezier in het aanleren van de taal is een belangrijk doel opzich en waar de school al genoeg verbeterpunten heeft in onze ogen, is het gewoon proberen en doen al voldoende.

Naast al dat Engels zou trouwens een lessenserie communicatievaardigheden hier voor de volwassenen ook niet misstaan. Want man man, daar kunnen ze hier echt niets van. Het komt namelijk nog al eens voor op de school dat de kinderen niet komen opdagen in de les. En waarom niet? Omdat er te weinig Covidtesten zijn die de school elke maandag nodig heeft voor alle leerkrachten. Of omdat de klas “nu net zo lekker aan het werk is voor de examens en de Engelse les dan niet meer belangrijk is”. Of “dat het toch wel veel moeite is om helemaal naar het andere lokaal te lopen” en of ik dan niet even mijn spullen bij hen wil komen brengen en daar de les wil geven. En dit wordt niet van tevoren tegen je gezegd, tenzij je er zelf achteraan gaat en eens gaat vragen waar de kinderen blijven. En niet alleen op school, ook op kantoor worden (belangrijke) vergaderingen 5 minuten van tevoren aangekondigd of rapporten na herhaaldelijk gevraagd te hebben eindelijk opgestuurd. En net als de vele bruine bonen bij zo’n beetje elke maaltijd hier op de ranch, went dit maar moeilijk voor mensen die uit een directe communicatiecultuur komen.

Voor we het wisten was het eind maart en  brak na de eerste schoolperiode de week voor Pasen aan. Semana Santa, de heilige week, is een vrije week (voor de kinderen en bijna alle collega’s, uitgezonderd vrijwilligers) en staat centraal rondom het paasfeest. In deze katholieke omgeving worden er veel activiteiten georganiseerd in deze week zoals een aantal missen, een via cruz (soort kruistocht over de ranch), een voetwassing, en vierden we uiteindelijk de opstandig van Jezus op zaterdagavond. En vooral die laatste mis was bijzonder. De mis vond ’s avonds plaats. De kerk was versierd met lampjes en er stond en grote vuurkorf die licht bracht, het leek wel even op kerst. En na het aansteken van de nieuwe paaskaars werden er kleine kaarsjes uitgedeeld, voor iedereen één. En middels de paaskaars werden alle kaarsjes aangestoken. Een waanzinnig en magisch gezicht. Niet alleen met kerst mag het licht symbool zijn voor hoop, ook met Pasen bracht het licht de boodschap van hoop en verwachting. En in deze tijd misschien wel net zo passend. En wat een feest betaamt in Honduras (eigenlijk Latijns Amerika), worden bijzondere momenten gevierd met eten, lekker eten. Dus om 22.00 ’s avonds ging iedereen aan de zoete koffie met koek. Fijne Paasdagen!

Vervolgens gingen in de week na Pasen de jongste kinderen van de ranch op pad, naar het strand. Een uitje van een week. Wij mochten ook mee maar hebben vriendelijk bedankt. Onszelf kennende had het uitje met 60 hyper, loco loco, en stuiterende jonge kinderen voor 5 dagen en 24 uur per dag meer schade dan vreugde opgeleverd. Dus besloten we gewoon te gaan werken en een week later met de jongens op uitje mee te gaan. Gerben met zijn eigen hogar en Laurine met een hogar waar jongens met een handicap wonen. 2 grote oude gele Amerikaanse schoolbussen en een vrachtwagen werden vol gepakt met matrassen, watermeloenen, rolstoelen, dekens en nog veel meer en hup op pad. Van te voren verklaarden we de tios toch wel een beetje voor gek. Wat een gedoe en geregel voor 1 nachtje weg. Maar wat hebben de jongens genoten en wat een prachtige locatie was het. Volledig in de natuur en middels een natuurlijke waterbron waren er meerdere zwembaden gebouwd met verschillende diepten zodat er voor ieder wat wils was. 2 glijbanen erbij, een aantal watervallen, opblaasbanden en ballen en je hebt geen kind aan de jongens. En wat een heerlijke mentaliteit heerst er dan hier. Geen gezeur of gemiep om blaadjes in het water of een mug ’s avonds, maar intens genieten van het weg zijn. Matrassen buiten op het gras en heerlijk onder de sterrenhemel slapen, met je bord op schoot eten en uren in het water spelen.

En een week later gingen de meiden. Die hadden de enthousiaste verhalen al van de jongens gehoord en alle foto’s die we gemaakt hadden op het uitje ook al een aantal keer bekeken en dat zorgde ervoor dat de gehele voorafgaande week de meiden hyper en wild waren. Of koekoek. Ze zagen het zich al helemaal voor zich, fijn zwemmen, spelen, lekker eten en ook (zoals de meeste dames hier betaamd) poserend voor de camera. Prima dames, geniet maar even lekker van het uitje. Een stuk gestructureerder dan bij de heren, maar een net zo groot feest was het. Eindeloos van de glijbanen af, zwemlessen krijgen van de leerkracht Engels, watermeloen smikkelen tot je je vingers erbij aflikt of gewoon dansen op de muziek. “Que rico!”, vrij vertaald ‘wat lekker’, werd zo vaak gezegd dat het na de 20e keer bijna begon te lijken op een reis- of Nutellareclame. Hoe dan ook, het gaf goed genoeg weer wat de dames ervan vonden. Twee heerlijke dagen weg in een prachtige omgeving.

En zo merken we dat, door het werken en de uitjes, de contacten met de kinderen steeds hechter worden. Dat maakt dat de motivatie om hier te werken weer aangewakkerd wordt. En dat is heel fijn, want die band en sterkere contacten leveren mooie, maar ook bijzonder waardevolle gesprekken op. Maar daar over later meer. Hasta pronto!