Vacaciones

Tijdens je reis op vakantie. Zeker, ook dat hebben we hier. Een maand geleden was het dan zover. Na 5 keer verplaatsen stond de datum eindelijk vast. De plek van bestemming? Zoals voor veel mensen geldt tijdens de pandemie, bleven ook wij in ons ‘eigen land’. Twee hele weken van de ranch; dat hadden we nog niet gehad en het idee om even alles los te laten, tijd voor elkaar te hebben en het land te kunnen ontdekken voelde heerlijk. De laatste weken waren niet de gemakkelijkste en vooral op communicatievlak liepen en lopen zaken nog wel eens langs elkaar heen. Dat is lastig als je ook niet altijd begrijpt waarom zaken – in een andere cultuur – gaan zoals ze gaan. Het is vooral een kwestie van naast je neerleggen als je er niets aan kan doen. Toch, vooral voor Laurine, vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar we hebben nog (minstens) 5 maanden om te oefenen.

Terug naar de vakantie. We mochten een auto lenen van een goede vriend en dat is wel zo fijn. De vrijheid om te gaan en staan waar en wanneer je wilt is voor ons een gevoel dat bij een vakantie hoort. Het was nog even spannend of we de auto wel mee konden nemen, want die stond nog bij de spuiterij. Nog maar zo’n 5 maanden. Gelukkig, de dag voordat we vertrokken hoorden we dat de auto klaar was en Gerben kon de auto ophalen in Tegucigalpa. Laurine bleef op de ranch want die dagen waren er ook de Olympiades op de ranch. Dit zijn twee feestdagen met veel sport, spel, water en modder om de verjaardag van de ranch te vieren. Dit jaar 36 (!) jaar en het thema was ‘Superhelden’. Elke hogar kreeg zijn eigen superheld aangewezen en mocht zichzelf gaan vertegenwoordigen onder het mom van deze superheld. De voorbereidingen begonnen al weken van te voren met het maken van decoraties, een persoonlijke vlag, versieren van kleding en instuderen van een dans. Op donderdagmiddag werden alle dansen ten uitvoer gebracht en deskundig beoordeeld door een jury. De volgende dag stond in het teken van sport en spel. Rennen, lopen, glijden en vooral veel water. Dat je dan een paar keer kopje ondergaat in de vijver, je nadat je net weer opgedroogd bent door een rivier moet sjouwen of nog weer even een emmer modderwater over je heen gegooid krijgt hoort er allemaal bij. En voor beide activiteiten, dus zowel de dans als de spelletjes, konden er punten worden verdiend. En de winnaars? Die mogen een avondje naar de bios!

Gerben haalde dus op vrijdagmiddag de auto op en op zaterdagochtend vertrokken we richting het noorden van het land. We dachten er slim aan te doen om vanaf de ranch direct naar het noorden te rijden, via het oosten. Die route was 75 km korter dan wat Google Maps ons aanraadde en dat zou ons hier veel tijd schelen. Wat Google maps echter niet aangeeft is de staat van de wegen. De kortste route bevatte een zandweg, met om de haverklap een grote kuil en vele gaten. Terwijl de hemelsluizen openbraken gaven we het na 3 km op. Nog minstens 25 km rijden op deze weg zagen we niet zitten, dus terug. We waagden de gok en reden verder via het oosten. Dat was om, maar via het westen zou helemaal een omweg betekenen, dus we hoopten maar dat de gehele route geasfalteerd was. En dat was het gelukkig! We reden door een prachtig berglandschap. Door de regen kreeg de omgeving een beetje een magische uitstraling. Aan het einde van de dag, na ruim 470 km in 9 uur tijd kwamen we aan in La Ceiba. De uitvalshaven voor de Bay Islands, een aantal eilanden in het Caribisch gebied met het één na grootste barrier reef ter wereld. Voorheen waren de eilanden koloniën van Engeland, maar nu een onderdeel van Honduras. Dat maakt dat zowel Engels als Spaans de gesproken talen zijn. We vertrokken eerst met de boot naar Roátan, het grootste eiland. We werden hartelijk welkom geheten op de ferry en het zag eruit dat het een rustige vaart ging worden. Schijn bedriegt. De golven bleken toch wat hoger dan verwacht en de ferry stuiterde een kleine 2 uur op en neer. Vele magen trokken dat gehobbel niet en ook die van Laurine niet. Normaal nergens last van, maar deze oversteek ging niet zonder slag of stoot. En dit alles terwijl Gerben rustig lag te slapen of op z’n telefoon spelletjes aan het spelen was. Gelukkig hadden we nog geen grote plannen voor die dag dus bestond de rest van de dag vooral uit bijkomen en uitrusten.

’s Avonds in een restaurant raakten we aan de praat met een Amerikaans stel. We vertelden over ons werk, NPH en wat we hier doen. Ze waren erg enthousiast en vroegen of we misschien de volgende dag met hen mee wilden op een boot. Zij hadden een boot gehuurd met kapitein en gids en gingen op een aantal mooie plekken snorkelen. Alles was geregeld dus we konden zo mee. Nou graag! De eilanden staan bekend om hun prachtige duik- en snorkelmogelijkheden dus dat konden we niet overslaan. En zo geschiedde het dat we die middag gewapend met snorkelmateriaal, een koelbox met een hapje en drankje, drone en camera het water op gingen. Het was warm dus perfect voor een boottocht. Uiteindelijk deden we 3 verschillende snorkelplekken aan. De eerste was een gezonken schip, de tweede een plek waar zeesterren te vinden waren en op de laatste plek zwommen we door een soort vallei en tussen de vissen door. Super tof en wat is het daar prachtig!

De rest van de week vermaakten we ons door zelf te gaan snorkelen vanaf de kust, een scooter te huren en langs een opvangcentrum voor apen, macaws, papagaaien en luiaarden te gaan, een roadtrip te maken met een vriend die ook op het eiland was, en we hebben zelfs een paar uur op het strand onder de palmbomen gelegen. Klinkt als een vakantie. Niet als een reis zoals we normaal doen, maar als een vakantie en dat is ook wel eens fijn. Ondertussen probeerde Laurine wat zaken voor de rest van de vakantietijd te regelen. Maar dat ging nog niet zo gemakkelijk. Ondanks dat op de eilanden Covid werd genegeerd is de toeristenstroom nog niet volledig op gang gekomen. En dat maakt dat veel duikscholen activiteiten pas door laten gaan met een minimaal aantal personen. En als je met z’n tweeen bent, gaan veel activiteiten niet door. Vooral op Utila, het 2^e eiland waar we naar toe gingen, liepen we tegen dit probleem aan. Dat maakte dat we toch wat beperkt waren in de mogelijkheden en hebben we vooral gewandeld en een beetje gesnorkeld langs de kust. Jammer, maar helaas. Je kunt niet alles hebben.

Na Utila vertrokken we weer naar het vaste land. We vertrokken ’s ochtends vroeg vanaf Utila met de ferry. Dit keer zonder problemen de oversteek kunnen maken en we reden direct door naar Nationaal Park Pico Bonito. En hoewel witte stranden, riffen, het blauwe en super helder water klinken als een heerlijke plek om te zijn, gingen onze harten wel wat harder kloppen van de bergen, bossen en rivieren. Vooral als je dan ook nog een toekan in het wild treft, dan kan je dag al bijna niet meer stuk. We kwamen aan bij een mooie lodge aan een rivier. Die middag maakten we een hike naar een hoge waterval en genoten we van de bergen en de jungle. Echter, aan alles zit een keerzijde want bij aankomst hadden we ons niet echt gerealiseerd dat de mooie rivier ‘s nachts niet stopt met bulderen. Het geluid was ’s nachts zo goed te horen in de slaapkamer dat Gerben van ellende maar in de auto is gaan slapen. Het plan om nog een extra nacht te blijven hebben we maar gewijzigd en de volgende dag vertrokken we gelijk weer. Het was vroeg uit de veren (lees 5:30 uur), want we konden plots toch mee met een tour naar de Cayos Cochinos die om 7:00 uur vanuit een andere stad vertrok en waarvoor we nog even moesten rijden. De Cayos Cochinos zijn een groep van ongeveer 15 eilanden en baaien op ongeveer 30 kilometer van de kust van Honduras. Hier leeft de Garifuna gemeenschap, een etnische groep die in de kolonische tijden vanuit Afrika hierheen gekomen is en nu vooral leeft van de visserij. We vertrokken met een man of 15 in een kleine boot en waar we normaliter alle spullen goed moesten opbergen, werd nu toch wel geadviseerd om telefoons bij de hand te houden, want er werden dolfijnen gesignaleerd. En ja hoor, we waren nog maar net vertrokken en we werden vergezeld door een viertal dolfijnen. Soms kan je dag bijna niet beter beginnen! Na een tocht van ongeveer 30 minuten kwamen we op het eerste onbewoonde eiland aan. Bijna geen woorden om te omschrijven hoe mooi het daar was. Kraakhelder en azuurblauw water en een berglandschap op de achtergrond. Na een tijdje hopten we van eiland naar eiland. Op een eiland gingen we op zoek naar een roze boa (slang), die we niet vonden, en bij een ander eiland snorkelden we tussen de vissen en het koraal door. We aten vis, kan bijna niet anders hier, lieten de drone op gaan en verwonderden ons over de mooiheid van de natuur. De wereld blijft ons altijd weer verbazen in zijn pracht en praal.

En toen braken de laatste dagen aan. We besloten in delen terug te rijden naar Tegucigalpa, en de ranch. We gingen bij het meer Yojoa langs, waar we al een keer eerder waren geweest, maar waar we vooral het hostel met bierbrouwerij zo leuk vinden. Deden daar een biertje of meer, sliepen er een nacht en reden vervolgens door. De laatste dagen vermaakten we ons in de hoofdstad om aan het einde van het weekend weer terug te komen op de ranch. De vakantie was goed. Honduras is een prachtig land, het was fijn om even van de ranch af te zijn en de hoofden te legen. Inmiddels is het werk weer in volle gang, worden er weer examens gemaakt en lessen gegeven, is de plusklas eindelijk gestart en is Gerben met zijn nieuwe werk voor internationaal begonnen. Dat laatste betekent dat hij geen vrijwilliger meer is en vrijgesteld is van alle activiteiten naast het gewone werk op de ranch. Niet dat hij nu meer tijd heeft, het werk voor international kost veel tijd en energie, maar is ook heel erg leuk. Daarnaast geeft dit hem de gelegenheid om ook eens de andere hogars op te zoeken, dus niet alleen voetballen met de jongens, maar ook monopoly spelen met de meiden bijvoorbeeld. Want als enige jongen van de vrijwilligersgroep blijft hij populair. En de auto? Die mogen we nog een tijdje lenen, dus ervaren we nog steeds een heel klein beetje vakantievrijheid.